Kızı Özlem Özdemir’in kaleminden: Prof.Dr. Coşkun Özdemir

Coşkun Özdemir

prof.coskunozdemir@gmail.com

Özlem Özdemir :

”Yaşadığımız bu zor zamanlarda, çok insan bir babaya sahip olduğum için ne kadar şanslı olduğumu anladım. Çocukluğunuzda size normal görünen şey yetişkin olduğunuzda büyük bir nimet gibi görünür!” diyor.

Babamdan önemli dersler!
Yıllar öncesinden dersler bugün benim için çok şey ifade ediyor!

Dünyanın En iyi Babalarına!

Babamın kızı olduğum için hep şanslı hissettim. Babam şimdi 91 yaşında. Dünya görüşü, enerji seviyesi, ülkesi ve hastaları için ölümsüz tutkusu ve insanlığı ile her zaman olağanüstü bir insan.

Şu günlerde yaşanan bir sürü insanlık krizini izlerken, hepimizin sahip olduğu birçok ön yargıyı fark ettiğimiz zamanlardan geçerken, onun değerleriyle büyümenin ne kadar önemli olduğunu daha çok fark ediyorum. 

İnsanların eşit olduğu bizim evde mutlak bir gerçekti. Tanıştığımız insanların dinini veya kökenini asla sorgulamazdık. Evimizde başkalarını yargılayan konuşmalar yapılmazdı. Belki tek yargılanan şey insanların kendilerini eğitmemesiydi. En çok okumayan, paylaşmayan, öğrenmeyene şaşırırdı babam.  Bazı insanların ne kadar zorluk çektiği çok konuşulur ve bundan endişe duyulurdu. Evimizin bolca empati vardı. Her zaman başkalarının hayatlarını anlamak gibi bir niyet vardı.

Babamdan büyürken çok şanslı olduğumuzu ve bu şansı başkalarını desteklemek ve hayatlarını güzelleştirmek için kullanmamız gerektiğini öğrendim.

Büyükannemi ziyaret etmeden önce, her hafta sonu, babamın bir hastasının evine ziyaretlerimizi asla unutmam, çünkü o kadın kas hastalığı nedeniyle evden çıkamıyordu. Ben ancak yetişkin olunca babamın yaptığının ne kadar istisnai olduğunu anladım. Hastalarının tedavisi olmayan hastalıkları varsa, en azından onlara manevi destek olmak, yasam kalitelerini arttırmak önemliydi. Babamın kurucusu olduğu Kas Hastalıkları Derneğinin amacı da bu zaten. 

Babamın tekerlekli sandalyelerindeki hastaları ile dans ettiğini görmek benim için normaldi. Babamın, bütçe olmadığı zamanlarda çalıştığı hastanede ihtiyaç duyulan ampulleri, kitapları veya aletleri cebinden ödemesi de.

Babamın ülkesini ne kadar sevdiğini görerek büyüdüm. Kendi vatandaşlarını yetiştirmek, onlara gerçekleri anlatmak, aydınlığa ve bilime inanmalarını sağlamak da günlük çabalarındandı. Halen de öyle.
Harvard’da dünyaca ünlü bir doktor olma fırsatını yakalamış olmasına rağmen, halkı ve ülkesi için bir fark yaratmak uğruna ülkesine geri dönen bir insandı o..Büyürken ABD’de geçirdiği yıllarında öğrendiklerini hastalarının ve vatandaşlarının yararına uyguladığını görmek de normaldi benim için. 

Hepimizin ırkçılıkla, eşitsizliklerle yüzleştiği bu günlerde onu çok düşündüm. Beni ve erkek kardeşimi iyi insanlar olmak, geçmişlerinden bağımsız olarak insanlara saygı duymak, kimseyi ayırt etmemek gibi değerlerle yetiştirdi.

Sadece bazı şeyler için üzülüp konuşmak yerine değişiklikleri yapabilmek için hareket halinde olmanın çok daha önemli olduğunu iyice kavradığımız günlerde bu konuda da hep iyi bir örnek olduğunu düşündüm. Konuşmak kolay ve ucuz hepimiz için ama gerçek değişiklikleri yapmak için hareket etmek bambaşka. 

O bugün hala böyle bir insan. Halkını eğitmek için mümkün olduğunca çok insanla tanışmak istediğinden, annemin bu Covid-19 zamanında onu içeride tutması çok zor oldu. Binlerce konuşma yapmış ve çok sayıda kitap yazmış olmasına rağmen, evde vakit kaybetmek yerine bir kişiyi daha aydınlatmak onun misyonu çünkü.  

O dünyanın daha iyiye gitmesi için nihai bir savaşçı.  Ben ise çocukluğumdan beri bana “normal” gelen şeylerin şimdi süper bir ayrıcalık olduğunu anlayan kızı.

 Babalar günü şerefine hem onu hem de tüm süper babaları kutluyorum.  Böyle insanlara her gün mutlu Babalar Günü olsun!